Afscheid, Verdriet en Rouw: het onzichtbare Licht van de feestdagen door de lens van Afscheidsfotografie

De feestdagen zijn vaak een tijd van blijdschap, van samenzijn en van lichtjes die de lange donkere avonden verlichten. Maar voor velen van ons is dit ook een periode waarin de leegte van het gemis extra scherp aanvoelt. Afscheid, verdriet en rouw lijken onlosmakelijk verbonden met deze tijd van het jaar, en soms voelen de heldere kleuren van kerstlichtjes en het geluid van vrolijke muziek als een schrijnend contrast met het innerlijke duister dat we met ons meedragen.

Als Afscheidsfotograaf ben ik gewend om te kijken naar wat er zichtbaar is, maar het is de onzichtbare ruimte die me het meeste raakt. Het is de stilte tussen de beelden, het moment van reflectie tussen de klik van de sluiter. Afscheidsfotografie heeft een bijzondere manier om emoties vast te leggen, niet alleen wat we zien, maar ook wat we voelen en wat we verliezen.

Het vergeten licht

De feestdagen draaien vaak om het idee van licht. Kerstlichtjes, kaarsen die in het donker schijnen, sterren die de nacht verlichten. Maar voor wie in rouw is, voelt het licht vaak anders. Het is een licht dat niet echt kan verwarmen, een licht dat de kou niet verdrijft. Rouw kent geen duidelijke grenzen, geen vast ritme, en vaak lijkt het alsof je in de duisternis zoekt naar iets dat je niet kunt vinden. Maar als je goed kijkt, is er altijd iets van licht, hoe zwak ook. Soms moet je even wachten, even stil zijn, om het te zien. Het licht in een oog, het flikkeren van een kaarsvlam die zachtjes beweegt, de belofte dat het leven doorgaat, ook al lijkt het stil te staan.

Afscheidsfotografie leert me om dat soort momenten vast te leggen: het ongrijpbare licht in de ogen van iemand die verdrietig is, het reflecterende schijnsel van een kerstbal die niet helemaal perfect is, het fluweelachtige donker van een avond die voelt alsof het nooit ochtend zal worden. Het is het soort licht dat je niet kunt vangen, maar dat je toch voelt.

De waarde van herinnering

Tijdens de feestdagen wordt herinneren intensiever. Je kijkt naar oude foto’s, naar beelden van momenten die ooit vol van leven waren. Soms is het een beetje pijn, soms een beetje liefde, en vaak beide tegelijk. Het is moeilijk om de herinnering vast te leggen zonder het verlies te voelen. Maar tegelijkertijd is dat ook de schoonheid van fotografie: het behoudt de momenten die er niet meer zijn, het houdt de mensen in leven in een andere vorm. Een foto kan een herinnering versterken, maar tegelijkertijd ook de leegte van dat moment benadrukken.

Tijdens de feestdagen krijg ik vaak het gevoel dat de tijd stilstaat. We proberen het verleden in de toekomst te stoppen, onze herinneringen te bewaren voor degenen die we missen. En fotografie helpt daarbij. Het herinnert ons niet alleen aan wie we waren, maar ook aan wie we altijd zullen blijven, in de ogen van anderen en in de beelden die we nalaten.

De feestdagen herinneren ons eraan hoe belangrijk het is om te herinneren, om te voelen en om te rouwen. Ze leren ons dat afscheid niet het einde is, maar een onderdeel van het leven.

Ik wens jullie allen sprankelende feestdagen en denk aan alle mensen voor wie deze periode een moeilijke tijd is en die het duister onzichtbaar met zich meedragen op zoek naar het vergeten Licht...